"...Niezaprzeczalnym dowodem na sukces jaki odniosła nasza andrzejkowa uroczystość, był uśmiech goszczący na ustach wszystkich jej uczestników. Pod dyrekcją i patronatem- także szeroko uśmiechniętej - kierownik Domu, p. Anny. Llicznie zgromadzeni mieszkańcy „jedli, pili, lulki palili, tańce, hulanki, swawola." Mickiewicz mógłby brać z nich natchnienie. Świetnie dostosowaną do nastroju i podmiotu uroczystości oprawę muzyczną i wodzirejstwo, dostarczyły znane nie tylko w Suchej „Suskie Skowronki" – regionalny zespół wokalno-instrumentalny, który swoim żartobliwo-ludowo-bezpośrednim podejściem, podbił serca i mieszkańców, i opiekującego się nim personelu. Bardzo szybko pozbyliśmy się wiążących nas początkowo okowów skrępowania. Wolniejsze, bardziej stateczne tańce parami, szybko przemieniły się w lawirujące między stolikami wężyki, trzymających się za ręce biesiadników. Głosy żeńskiego Skowronka i - frakiem i cylindrem odzianego męskiego wokalisty, czarującego swą dżentelmenerią NASZE damy - przeplatały się z naszymi (bez wątpienia) talentami wokalnymi. Zabawa była przednia. W popisach tanecznych, w wynajdowaniu coraz to nowych kroków i figur, brylował - wulkan energii i pomysłowości - p. Wojciech Kasprowicz. Inspirację swoją brał z przykładu Pań z personelu wówczas tam obecnych, które - nawet Stevie Wonder by to DOSTRZEGŁ - mimo spoczywającego na nich ogromu obowiązków, tworzyły w zabawie z nami jedność. Pod koniec uroczystości – powinienem raczej napisać: kameralnego festynu – numer pierwszy na lokalnej liście: alt roku, p. Monika Walczak, zaśpiewała piosenkę ze swoich stron rodzinnych. Swoim zaangażowaniem w wykonanie, wprawiając w podziw wszystkich słuchających. Otrzymała brawa także od „Suskich Skowronków", które publicznie obiecały odwiedzić nas ponownie w nadchodzącym karnawale. Podsumowując tegoroczną zabawę andrzejkową można uznać za w pełni zaspokajającą nasze apetyty na taniec, śpiew, humor i integrację interpersonalną. Chętni tańczyli, część wózków się kręciła, gardła niektórych wysychały od śpiewu i śmiechu, dłonie trochę bolały od oklasków... Choć muszę zauważyć, iż skromna grupka mieszkańców, chyba z wrodzonej skromności, przez całą imprezę utrzymywała status obserwatorów. Lecz WIEM, że w głębi ducha byli zachwyceni swoją obecnością na tych tanecznych harcach. I... DZIĘKUJEMY: Pani Kierownik i wszystkim innym Paniom pracującym w szymiszowskiej Rodzinie za organizację, trud, wysiłek, uśmiech, empatię, poświęcenie i za czarodziejski dar zrobienia nas ponownie dwudziestolatkami".
mieszkaniec DPS f.Szymiszów - Mariusz K.
